Netanyahu, me konsensus të gjerë vendas dhe ndërkombëtar, po përpiqet të arrijë, me koston e shfarosjes, qëllimin mesianik të një “Izraeli të Madh”.
Dje në Gaza, një sulm ajror izraelit shënjestroi një tendë të Al Jazeera-s, duke vrarë gjashtë gazetarët që ndodheshin aty. Sipas IDF-së, Anas al-Sharif ishte anëtar i Hamasit.
Me çfarë besueshmërie morale dhe politike kanë qeveritë evropiane për të kërkuar një “paqe të drejtë” për Ukrainën kur ato vazhdojnë të refuzojnë të ndërpresin të gjitha lidhjet ushtarake, ekonomike dhe politike me Izraelin? Pak orë më parë, e vetmja “demokraci” në Lindjen e Mesme, me qëllim që të vazhdonte me një pandëshkueshmëri edhe më të madhe me pushtimin e saj total të Gazës, si dhe të Bregut Perëndimor, dhe të përfundonte eliminimin e popullit palestinez, vrau një nga gazetarët e paktë palestinezë që ende ishin heroikisht të pranishëm atje: Anas Al-Sharif.
Anas ishte 28 vjeç dhe punonte për Al Jazeera, rrjetin televiziv lajmesh të prodhuar në Katar. Tre gazetarë të tjerë dhe tekniku që ishte me të u vranë së bashku me të. Vdekja e tyre e çon numrin makabër të gazetarëve të vrarë nga ushtria izraelite në gati 200.
Anasi ishte i vetëdijshëm për rreziqet që fshiheshin në misionin e raportimit të fakteve para syve të tij dhe ndihmës në shpëtimin e popullit të tij, atdheut të tij: Palestinës. Disa ditë më parë, Komiteti për Mbrojtjen e Gazetarëve, një organizatë jofitimprurëse e themeluar në Nju Jork 44 vjet më parë për të mbrojtur lirinë e shtypit dhe gazetarët, e kishte paralajmëruar atë për “rrezikun e madh” me të cilin përballej. “Fyerja” e tij e fundit dhe e pafalshme ishte të qante gjatë një transmetimi të drejtpërdrejtë para fëmijëve të uritur. Korrespondenti i ri kishte përgatitur një “testament” moral dhe profesional.
“Nëse këto fjalë ju arrijnë, dijeni se Izraeli ka arritur të më vrasë dhe të ma heshtë zërin… Asnjëherë për një ditë nuk kam hezituar ta them të vërtetën ashtu siç është, pa falsifikime ose shtrembërime, duke shpresuar se Zoti do të ishte dëshmitar i atyre që heshtën, atyre që pranuan vrasjen tonë, atyre që na mbytën frymën, zemrat e të cilëve mbetën të pandjeshme ndaj mbetjeve të fëmijëve dhe grave tona dhe që dështuan të ndalonin masakrën që populli ynë duroi për më shumë se një vit e gjysmë”, thuhej në një fragment.
Natyrisht, sipas rrëfimit të qeverisë së Tel Avivit, Anas ishte në listpagesën e Hamasit. Këtu, justifikimi për gabimin, i përdorur në vitin 2022 në Jenin, pas vrasjes së gazetares palestinezo-amerikane Shireen Abu Akleh dhe shumë, shumë herë të tjera, nuk mund të funksiononte.
Katër viktimat e tjera nuk kanë nevojë për shpjegime. Ato ishin me të. Nuk u dhanë prova për akuzat dhe dënimin me vdekje të Anasit. Asnjë gjykatë nuk ndërhyri para ekzekutimit.
E drejta e njëanshme e forcës mbizotëron. Është një e drejtë absolute, e palidhur nga asnjë normë e bashkëjetesës njerëzore, për të mos përmendur traktatet ndërkombëtare. Aq e paturpshme është saqë dje Kryeministri Netanyahu i etiketoi lajmet për vdekjet e përditshme nga uria si “të rreme”. Ato supozohet se janë trillime, por që nga 7 tetori 2023, ai i ka bllokuar gazetarët e huaj të hyjnë në Gaza.
Eliminimi i burimeve të papërshtatshme të së vërtetës është rregulli i parë. BBC, Reuters, Associated Press dhe Agence France Presse publikuan një deklaratë të përbashkët javën e kaluar duke thënë se ishin “jashtëzakonisht të shqetësuar për gazetarët e tyre në Gaza, të cilët janë gjithnjë e më të paaftë të ushqejnë veten dhe familjet e tyre”.
Qeveritë evropiane janë të kënaqura me bisedat. Tani, ato po konvertohen në njohjen boshe të Shtetit të Palestinës. Ndërkohë, qeveria Netanyahu, me konsensus të gjerë vendas dhe ndërkombëtar, po përpiqet të arrijë, me koston e shfarosjes, qëllimin mesianik të një “Izraeli të Madh”.
