Edhe institucionet hebraike fillojnë të flasin, ndërsa propaganda izraelite kundër OKB-së rrëzohet nga faktet…
Pamjet e fëmijëve të uritur e të rraskapitur të Gazës nuk mund të injorohen më as nga mediat kryesore perëndimore e as nga politikanët që deri tani kanë heshtur përballë tragjedisë, duke u bërë bashkëfajtorë të saj. Madje, edhe disa prej atyre që kanë mbajtur deri tani një qëndrim të heshtur, kanë filluar të kërkojnë fundin e kësaj kasaphane, të paktën me fjalë, sepse asgjë konkrete nuk po ndryshon. Çdo shtet tjetër, përballë një bilanci të tillë viktimash, do të ishte shkatërruar nga bombardimet e NATO-s.
Nga Skocia, ku ndodhej për çështje ekonomike, presidenti amerikan Donald Trump deklaroi se “është e nevojshme t’i jepet fund urisë” dhe se një “armëpushim është ende i mundur”. Trump tha se i ka bërë thirrje edhe kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu për të ndalur tragjedinë humanitare, një ironi tragjike, pasi Netanyahu ka treguar hapur se e injoron presionin ndërkombëtar.
E reja e ditëve të fundit është se Izraeli ka shpallur pauza taktike në operacionet ushtarake dhe një hapje të kufizuar për ndihmat humanitare. Por kjo shihet më shumë si një manovër propagandistike sesa një masë reale për të shpëtuar jetë. Vetëm disa dhjetëra kamionë ndihme kanë hyrë në territor, ndërsa janë hedhur edhe disa paketa ushqimore nga ajri, një praktikë e vjetër dhe e dështuar që më parë u ndërpre nga administrata Biden për shkak të kostos së lartë dhe rrezikut për civilët. Në disa raste, paketat kanë shkaktuar edhe viktima, pasi kanë rënë mbi njerëzit, ndërsa shpesh ka shpërthyer kaos për grabitjen e ushqimit mes të uriturve.
Ndërkohë, ndërsa shpallte “zona të sigurta”, ushtria izraelite goditi pikërisht një prej këtyre zonave, duke vrarë dhjetëra persona që prisnin ndihma, një ironi e hidhur që hedh poshtë pretendimin e “pauzave humanitare”.
Fushata kundër OKB-së dhe rrëzimi i propagandës
Për javë të tëra Izraeli e mohoi urinë masive në Gaza dhe më pas, kur faktet u bënë të pamohueshme, u përpoq ta atribuonte krizën e urisë te Organizata e Kombeve të Bashkuara, duke e akuzuar atë se kishte dështuar në shpërndarjen e ndihmave dhe se ndihmat po grabiteshin nga Hamasi.
Por një hetim i Reuters dhe një artikull i New York Times, të cituara edhe nga gazeta izraelite Haaretz, rrëzuan këto pretendime, duke konfirmuar se sistemi i shpërndarjes i OKB-së funksiononte dhe se nuk kishte prova që Hamasi kishte vjedhur ndihmat humanitare.
Heshtja që vret
Për herë të parë, dy organizata humanitare izraelite, B’tselem dhe Physicians for Human Rights, e kanë quajtur hapur situatën në Gaza “genocid”. Po ashtu, qindra rabinë nga e gjithë bota kanë nënshkruar një letër të hapur duke dënuar urinë e shkaktuar në Rripin e Gazës. Madje edhe American Jewish Committee, një nga organizatat hebraike më të rëndësishme në SHBA, ka shprehur shqetësim, edhe pse me tone të buta, për tragjedinë humanitare.
Në kontrast me këtë, AIPAC, lobisti më i fuqishëm pro-izraelit në SHBA, vazhdon të mbështesë pa kushte Netanyahun dhe qeverinë e tij, duke garantuar mbështetjen e Kongresit amerikan për fushatën ushtarake.
Në fakt, ajo që po ndodh në Gaza nuk është vetëm produkt i vendimeve të Netanyahut dhe qeverisë së tij ultranacionaliste, por edhe i atyre qarqeve amerikane që shohin në shkatërrimin e Gazës dhe dobësimin e Palestinës një hap drejt krijimit të “Izraelit të Madh”, që sipas tyre do të jetë superfuqi rajonale dhe faktor global. Ky është vizioni me të cilin Netanyahu ka fituar mbështetjen e tyre, një vizion që, për popullin e Gazës, përkthehet në një tragjedi masive me pasoja afatgjata.
