Matematika e urisë është e thjeshtë në Gaza. Palestinezët nuk mund të largohen, lufta ka shkatërruar bujqësinë dhe Izraeli ka ndaluar peshkimin, kështu që pothuajse çdo kalori që popullsia konsumon duhet të vijë nga jashtë.
– Advertisement –
Izraeli e di saktësisht sa ushqim nevojitet. Për dekada me radhë ka “kalibruar” urinë në Gaza, fillimisht duke llogaritur sasinë e ndihmave për të ushtruar presion, por pa shkaktuar urie të vërtetë.
“Ideja është t’i vendosim palestinezët në dietë, por pa i lënë të vdesin nga uria”, kishte thënë në vitin 2006 një këshilltar i lartë i kryeministrit të atëhershëm Ehud Olmert.
Një gjykatë izraelite më pas urdhëroi publikimin e dokumenteve që tregonin detajet e këtyre llogaritjeve makabre.
COGAT, agjencia izraelite që ende kontrollon dërgesat e ndihmave për Gazën, kishte llogaritur atëherë se palestinezëve u duheshin mesatarisht 2,279 kalori në ditë për person, që mund të siguroheshin me 1.836 kg ushqim.
Sot, organizatat humanitare kërkojnë edhe më pak: 62,000 ton ushqim të thatë dhe në kuti për të përmbushur nevojat bazë të 2.1 milionë njerëzve çdo muaj – rreth 1 kg ushqim për person në ditë.
Ndërkohë që Gaza është zhytur në uri këtë verë, zyrtarët izraelitë e kanë mohuar ekzistencën e urisë masive, kanë pretenduar pa prova se Hamasi vjedh ose grumbullon ndihmat, apo kanë fajësuar OKB-në për dështimet në shpërndarje, duke shpërndarë foto të paletave të ndihmave që prisnin në kufi për t’u marrë.
Ata kanë përmendur shpërndarjet kaotike dhe të rrezikshme të ushqimit nga Gaza Humanitarian Foundation (GHF), një nismë logjistike e mbështetur nga SHBA dhe Izraeli, si “provë” që palestinezët kanë akses në ushqim.
Por të dhënat e përpiluara dhe publikuara nga vetë qeveria izraelite tregojnë qartë se Gaza po uritet qëllimisht. Nga marsi deri në qershor, sipas të dhënave të COGAT, Izraeli lejoi vetëm 56,000 ton ushqim të hyjë në territor më pak se një e katërta e nevojave minimale për atë periudhë.
Edhe nëse çdo thes mielli i OKB-së do të ishte shpërndarë në mënyrë të barabartë dhe GHF do të kishte pasur një sistem të sigurt dhe të drejtë për ndarjen e ndihmave, uria ishte e pashmangshme. Palestinezët nuk kishin mjaftueshëm për të ngrënë.
Një “skenar më i keq” i urisë tani po zhvillohet në Gaza, sipas ekspertëve të siguruar nga OKB për sigurinë ushqimore. Dërgesat e ushqimit janë “shumë më të pakta nga sa nevojitet”, për shkak të “kufizimeve drastike në hyrjen e furnizimeve”, thuhet në raportin e Klasifikimit të Fazës së Sigurisë Ushqimore (IPC), duke cituar të dhëna izraelite.
Komiteti i Rishikimit të Urive, një grup i pavarur ekspertësh që mbikëqyr paralajmërimet e IPC-së, tha se dërgesat e ushqimit “kanë qenë jashtëzakonisht të pamjaftueshme” dhe veçoi GHF-në si shembull problematik.
“Analiza jonë mbi paketat e ushqimit të shpërndara nga GHF tregon se plani i tyre i shpërndarjes do të çonte në uri masive – edhe sikur të funksiononte pa nivelet e tmerrshme të dhunës që janë raportuar”, tha komiteti.
Në mars dhe prill, Gaza ishte nën rrethim total, pa asnjë hyrje ushqimi. Në mes të majit, Netanyahu tha se dërgesat do të rifillonin për shkak të presionit ndërkombëtar mbi një “krizë urie”.
Vetëm disa javë dërgesash shtesë gjatë armëpushimit në janar dhe shkurt mjaftuan për të shpëtuar Gazën nga uria, tregojnë të dhënat e OKB-së.
Megjithatë, në maj vetëm një sasi e vogël ushqimi hyri sërish – aq sa për të ngadalësuar, por jo ndalur, zbritjen e Gazës drejt urisë. Dy muaj më vonë, shkalla e vuajtjes ka nxitur një tjetër valë zemërimi ndërkombëtar, përfshirë kërkesën e Donald Trump që “çdo grimcë ushqimi” të shkojë për fëmijët e uritur.
Si përgjigje, Netanyahu ka premtuar vetëm “ndihmë minimale” shtesë. Numri i kamionëve me ushqime që hyjnë në territor është rritur, por mbetet shumë më poshtë nivelit minimal të nevojshëm për të ushqyer popullsinë palestineze dhe as që bëhet fjalë për të kthyer mbrapsht urinë.
Hedhjet nga ajri, të përdorura herë pas here gjatë luftës, janë rifilluar me Francën, Gjermaninë, Britaninë, Egjiptin, Jordaninë dhe Emiratet që kanë shpallur fluturime, edhe pse hedhja me parashutë është e shtrenjtë, joefikase dhe ndonjëherë vdekjeprurëse.
Vitit të kaluar, të paktën 12 persona u mbytën duke u përpjekur të marrin ushqim që ra në det, dhe të paktën pesë të tjerë u vranë kur paletat ranë mbi ta.
Në 21 muajt e parë të luftës, 104 fluturime sollën ekuivalentin e vetëm katër ditëve ushqim për Gazën, tregojnë të dhënat izraelite me një kosto prej dhjetëra miliona dollarësh. Nëse këto fonde do të ishin shpenzuar për kamionë, do të kishin sjellë shumë më tepër ushqim. Por kostoja e këtyre fluturimeve nuk është vetëm financiare.
Ato i lejojnë Izraelit dhe aleatëve të tij të paraqesin urinë si një katastrofë logjistike, jo si një krizë e krijuar nga politika shtetërore.
Normalisht, hedhjet me parashutë bëhen si mjet i fundit për të ushqyer popullsi në situata emergjente, ku forcat armiqësore ose terreni e bëjnë të pamundur dërgimin me rrugë tokësore. Në Gaza, pengesat e vetme për hyrjen e ndihmave janë kufizimet e vendosura nga Izraeli një aleat i shumë vendeve perëndimore, përfshirë Britaninë, dhe i armatosur me armë britanike e amerikane.
Dy organizata izraelite për të drejtat e njeriut deklaruan këtë javë se Izraeli po kryen gjenocid në Gaza, duke përfshirë si provë edhe përdorimin e urisë si armë. B’Tselem e quajti këtë një “politikë zyrtare dhe të shpallur hapur” të urisë masive.
Qeveria izraelite e di sa ushqim u duhet njerëzve të Gazës për të mbijetuar dhe e di saktësisht sa ushqim lejon të hyjë në territor. Në të kaluarën, ajo përdorte këto të dhëna për të shmangur urinë. Por sot, numrat tregojnë një tjetër matematikë.
Ata nuk mund t’ia kalojnë përgjegjësinë e kësaj urie të krijuar nga njeriu askujt tjetër as aleatëve të tyre.
