Shkruar nga Gjergj Zefi
Fitorja e Zohran Mamdanit në Nju Jork është më shumë se një ngjarje lokale. Është shembull i ringritjes së një brezi që nuk beson më tek elitat, por tek vetvetja. Një mesazh që, nëse dëgjohet, mund të tronditë edhe politikën shqiptare…
Në metropolin që udhëheq ekonominë dhe kulturën e botës, Nju Jorkun, ndodhi diçka që shkon përtej kufijve të një zgjedhjeje lokale: në krye të qytetit më të pasur të globit erdhi një socialist radikal; një politikan i ri me origjinë të përzier iraniane dhe indiane, i lindur në Afrikë, mysliman dhe progresist.
Emri i tij është Zohran Mamdani, dhe për shumë njerëz ai përfaqëson atë që në politikë dukej e pamundur: fitoren e një brezi që nuk pyet më për racë, besim, apo kastë, por për vlera të reja.
Mamdani nuk është produkt i sistemit; ai është reaksioni ndaj sistemit.
Të gjithë e kundërshtuan: bizneset e mëdha, lobet politike, partitë tradicionale, mediat e mëdha.
U shpenzuan mbi 30 milionë dollarë propagandë për ta ndaluar.
Por nuk ia dolën; sepse përballë nuk kishin thjesht një kandidat, por një brez të tërë: Gjeneratën Z.
Ky brez, i lindur mes fundit të shekullit XX dhe fillimit të shekullit XXI, shpesh është përshkruar si brezi i ankthit, i rrjeteve sociale, i vëmendjes së shkurtër dhe i idealeve të mjegullta.
Por zgjedhja e Mamdanit tregoi të kundërtën: ky është brezi që nuk pranon të jetë spektator.
Ai nuk kërkon liderë që flasin për të, por njerëz që kuptojnë shqetësimet e tij: qiranë, jetesën, ambientin, barazinë, dinjitetin.
Një brez që nuk votoi për “biografinë” apo “partinë”, por për mesazhin dhe mënyrën e komunikimit.
Është ironike që elitat politike amerikane, të mësuara të kontrollojnë narrativën, u përmbysën nga një grup njerëzish që ende nuk kanë mbaruar universitetin.
Por në thelb, ky është rrethi i jetës politike: çdo kastë që nuk lëshon pushtet me dëshirë, e humb atë me revoltë.
Një revoltë që kësaj here nuk vjen nga varfëria, por nga mërzia dhe boshllëku moral i sistemit të vjetër.
Në mënyrë paradoksale, edhe Donald Trump fitoi mbi të njëjtën frymë: me një elektorat që donte të shembte status quo-në.
Mamdani është ana tjetër e së njëjtës medalje; përmbysja e sistemit nga e majta.
Të dy u sollën si sinjal alarmi për klasën politike që nuk kupton më rininë e vet.
Dhe tani, të vijmë tek ne.
Në Shqipëri, Gjenerata Z, fëmijët e lindur në fillim të shekullit të ri, mbetet e padukshme në politikë.
As partitë e vjetra nuk i kanë dhënë hapësirë, as shoqëria nuk ua ka njohur zërin.
Në çdo zgjedhje, ata janë numër i papërfillshëm në statistika, një brez që nuk votohet, sepse askush nuk flet për ta.
Por në realitet, ata janë e ardhmja që po përgatitet në heshtje.
Nëse një ditë ky brez zgjohet dhe kupton se politika nuk është pronë e “baballarëve të tranzicionit”, ndryshimi do të jetë po aq i thellë sa ai që ndodhi në Nju Jork.
Nuk ka rëndësi nëse do të vijë nga e majta apo e djathta, rëndësi ka që të mos vijë nga e vjetra.
Sepse siç thoshte Migjeni:
“Të bijtë e shekullit të ri kanë lindur për të prishur rendin e vjetër dhe për të krijuar një botë të re.”
E ndoshta kjo është kambana që vjen nga Nju Jorku:
brezi i ri po mëson të mos presë më leje për të folur.
Dhe kur ta bëjë këtë, nuk do të kërkojë të përfaqësohet, por do të vetëpërfaqësohet.
